Зебои малламуй тавонист падарашро бовар кунонад, ки дар минатчӣ аъло аст ва ҳатто метавонад бо пойҳояш ба мард лаззат диҳад. Падар аз бахту саодат об шуд, зеро аз духтараш ин гуна чусту чолокиро интизор набуд. Љавони шлухтакро сахт зад, то дер боз навозишњои падарашро ба ёд орад. Аммо ин шояд ба ӯ писанд омада бошад, зеро нолаҳояш чунон дилчасп буданд, ки ҳатто хуни ман миёни пойҳоям ҷӯшид.
Духтарон барои ин кор ҳама чизро мекунанд. Марди пикап онҳоро ба утоқи либоспӯшӣ мебарад, то либосҳои навро бипӯшад ва бо онҳо ҳар коре, ки мехоҳад, кунад. Ва ҳеҷ яке аз онҳо аз як дик ва чизи зебо рӯй надод. ))